که چرا نمینویسم؟چونکه.

صرفا واردش شدم.دور باطلِ بودن و نبودن.ننوشتن.محض هر چی و هیچی.محض خودخواهی اصن.محض اینکه نشون بدیم رییس کیه.من کی ام و تو کی ایی.من کجام و تو کجایی.ننوشتم.که حرف ها زیاد بود و غصه ها تلنبار و شادی ها به بچه ی تخسِ عنتر مانندی میموندن که باهامون قایم باشک بازی میکردن.و ما باید میباختیم همیشه چون کی دلش میاد از بچه ببره؟بازی با بچه ها بردن نداره که.یک دو سه چهار.مرگ.به روی خودت نیار صدای خنده هاشو وقتی داره دنبال یه جایی میگرده تا پیداش نکنی.پنج شیش هفت.بلند تر بشمر تا صدای قدم ها و نفس هاشو نشنوی ناخواسته.هشت نهقایم شده.نه و نیم.قایم شده.نه و هفتاد و پنجقایم شده.ده.چشماتو آروم وردار و مشتاقانه دور نمای روبرو و اطرافتو نظاره کن و

_ سُک سُک!

آره باختی.تخم سگ پشت سرت بود.

رفتم توی دور باطلِ ناتموم محض خودخواهی.جایی که حرفا تو سر زده میشه و بحثا نیمه کاره میمونه و تهش ما به درد هم نمیخوریم و خداحافظ.که آره روزی صد بار با خودم قطع رابطه میکنم و آبستن حوادث بودنمم تاثیری تو ماجرا نداره.ول میکنم و میرم.آدم باید ول کنه و بره بی‌بی.آدم یه وقتایی باید خودشو ول کنه و بره تا عادت کنه.عادت کنه به همه چی.به ننوشتن.به نگفتن.به از یاد بردن.به انتظار.به امید

نمینویسم دیگه تا آدم شم بی‌بی.تا ول نکنم خودمو.نه چون آبستن حوادثم و ما خودمون بچه ایم هنوز و زندگی هم سخت شده.که چون یاد بگیرم پای غلطایی که با خودم میکنم وایسم.